Tot op het laatste moment was het spannend. Maar we gingen gelukkkig toch met z'n drieen naar huis. Zoals het hoort. :-) Uiteindelijk is besloten om het medicijn niet te geven. In feite een min of meer logische stap, want de CMV-waarde is na een paar weken medicijn weer gezakt tot bijna nul. Dan is het stoppen verantwoord. Die heisa met thuiszorg voor het toedienen is dus niet nodig. (Waarom niet eerder tot die conclusie is gekomen is me niet duidelijk.)
Er is echter wel een 'maar', want we weten vrijwel zeker dat die CMV-waarde weer zal gaan oplopen, in de komende periode. Dus moet dat medicijn dan weer worden ingezet. En dat kan niet thuis, dus wordt het dan weer een opname, van 'enkele weken', afhankelijk van zijn gemeten CMV-waarde. 'Thuis' is dus tijdelijk. Maar toch....

Afscheid nemen was intens en de thuiskomst overweldigend. In de flow hebben we afscheid genomen van de ouders van buurman Stan en de verpleging. De ouders van Stan hadden een afscheidscadeautje voor ons allemaal... Te gek. En natuurlijk hebben we niet van iedereen van de verpleging afscheid kunnen nemen, maar in ieder geval wel van de aanwezigen. Toch wel emotioneel en dan schieten alle woorden tekort. De handdruk doet ook tekort aan de dankbaarheid die we voor de dames van de flow voelen... Dit zijn kanjers!! Dit afscheid was maar voor kort, want we hebben gelijk weer voor volgende week maandag een afspraak in het ziekenhuis, en met dat CMV-virus op de loer, wordt Boyen ook wat vaker gecontroleerd, dus zullen we het ziekenhuis in de komende tijd nog wel vaker zien. En natuurlijk moeten we dan ook even op de flow binnenlopen, dat kan niet anders...

Thuis was het druk met cadeautjes en bloemen (we moesten bij de buren vazen lenen), jammer dat we niemand konden uitnodigen....

Vandaag is een belangrijke stap gezet (net alsof de zwangerschap nog acht maanden langer duurde) en we zijn er waarschijnlijk nog niet definitief doorheen, maar voorlopig zijn we wel thuis! O zo! :-)