Mijn god, wat heb ik veel aan de woorden moeten denken die ik vorige week hier opschreef. Dat het zo'n gemakkelijk mannetje is dat bijna nooit huilt... Letterlijk een paar uur later, op tweede paasdag om een uur of 7:00 begon hij te huilen en hij hield bijna niet meer op. En juist omdat hij nooit huilt, gingen we ons toch wel zorgen maken. Huilbuien kwamen in golven en het leek echt of hij ergens last van had (krampen?), omdat hij rustig in je armen lag, er een schokje door zijn lichaam ging, en hij het het volgende moment uitschreeuwde. En zodoende zaten we dus 's middags in het AMC, waar de arts voor de zekerheid een echo liet maken. Echt veel zorgen heb ik me niet gemaakt, omdat Boyen geen koorts had (alleen een verhoging van 37,8). CMV kon het dus bijna niet zijn. (Die eerstehulp-kinderarts was ook een mooie, want die had het in één zin over 'koorts en een infectie' - beide termen vond ik minder gelukkig gekozen; er was geen sprake van koorts en een diagnose van een infectie had ze ook niet gesteld - ik heb haar dat gelukkig zelf kunnen laten nuanceren.)
De echo leverde gelukkig niets op en ook de huilbuien verdwenen gedurende de dag gelukkig en hoewel we een wat moeilijke nacht hadden (hij heeft ons toch nog wel een paar keer wakker gemaakt) viel het achteraf gezien allemaal best mee. Ook in de daaropvolgende nachten was hij onrustiger dan normaal, maar in feite hadden we niet te klagen.

Na enige discussie op maandag en dinsdag is toch besloten om de DKTP-prikken van woensdag door te laten gaan, dus woensdag was Byke (met oma) in Leiden. Ook dat was best spannend, want hoe zou het ventje hierop reageren? Maar geen centje pijn, hoor. Beide oma's hebben erg veel van een weer uiterst goedlachs mannetje kunnen genieten, de afgelopen week.

Misschien krijgt Boyen zijn eerste tandjes (Byke ziet 'iets komen', zegt ze) en was hij daarom een beetje uit zijn doen.
Na overleg met de dietiste is het pomp-programma iets aangepast. Ten eerste krijgt hij vanaf nu meer 'normalere' voeding (tot dusverre was het koemelkvrije 'Pepti', nu gaan we naar Frisolac) en ten tweede krijgt hij over de dag drie 'voedingsmomenten' en daartussen geen voeding meer via de pomp. Zodoende wordt de pomp alleen gebruikt om 'bij' te voeden, tijdens die voedingsmomenten, en 's nachts. Hopelijk zorgt dat voor meer honger en dus meer gewoon eten (papje).
Byke heeft gevraagd hoelang de meeste kinderen nog van die pomp afhankelijk blijven en de arts zei daarop dat het redelijk normaal is dat kinderen zes maanden na het verlaten van het ziekenhuis de pomp nog hebben, en redelijk abnormaal dat kinderen die pomp een jaar lang hebben. En wij zitten pas op drie maanden thuis...