Ook vandaag, de laatste dag van zijn conditionering, viel weer reuze mee. 's Morgens had de verpleging hem in de 'speelflow' gelegd; een grote tent die in verbinding staat met zijn eigen flow, en waar hij wat meer bewegingsvrijheid heeft. Dat was lachen en doen en spelen. Leuk, omdat opa en oma en tante Jesse, die net vandaag helemaal uit Limburg kwamen, ook een beetje (via de grote handschoenen aan de tent) met hem konden spelen. Dat maakte de letterlijk urenlange reis (vooral terug zat het erg tegen) weer goed. Byke wilde het cadeau al in ontvangst nemen, maar dit keer had Jesse aan de verpleging gedacht (vlaai. Limburgse natuurlijk). Ze voelt mee, denk ik zo (ze is zelf ook zuster :-). Overigens helemaal terecht, want we hebben het voor wat betreft het LUMC J6 IHOB Flow over de beste verpleegsters van de hele wereld!
Ook vanmorgen heeft Boyen een nieuwe sonde gekregen, die zes weken meekan. Normaal gesproken moet zo'n sonde veel vaker worden verwisseld, maar dat wil je in de komende periode, mede in verband met infectiegevaar, niet te vaak doen.

Van alle aandacht en opwinding viel het knulletje uiteindelijk in een diepe slaap.

Vanmiddag hadden we ons reguliere gesprek met de arts, dat niet veel nieuws opleverde. Hij bevestigde dat Boyen het hartstikke goed doet en illustreerde dat aan de hand van de medicatielijst. Daar staan nog maar ongeveer tien medicijnen op die hij momenteel krijgt. 'Is dat weinig?', vraag je je dan af.. ja, als je de waslijsten van medicamenten ziet die hij in het verleden kreeg wel.
'En wanneer wordt het nou spannend, donderdag?' vroeg ik natuurlijk. Er kwam een niet-begrijpende blik mijn kant op. 'Hoe bedoel je, spannend?'
'Nou, donderdag krijgt hij de transplantatie. Op welk moment kan hij daar nou op reageren? Wanneer kan hij daar nou ziek van worden?'
'O, maar daar wordt hij niet ziek van. Kwestie van in laten druppelen. Hoogst zelden maken we mee dat er een, bijvoorbeeld allergische reactie komt. Maar dat acht ik vrijwel uitgesloten. De gebeurtenis is meer emotioneel dan medisch ingrijpend.'
Dat kun je een positieve anticlimax noemen. :-)
Ziek wordt Boyen dus waarschijnlijk pas omstreeks dag +8, waar de effecten van de chemokuur het hevigst zullen opspelen.

Donderdag, waarschijnlijk ergens tussen drie uur 's middags en zeven uur 's avonds, arriveert het transplantaat van de donor vanuit Amsterdam in Leiden. In Amsterdam krijgt het eerst een voorbehandeling (worden de T-cellen eruit gehaald). En dan krijgt Boyen het gelijk toegediend.

Op de flow is wel het een en ander gebeurt; we hebben een nieuwe buurman op de andere zaal (Abdel heet het jochie) en gisteren bereikte ons nieuws wat ons weer even met de beide benen op de grond zette. Ik hoop dat jullie het je allemaal in je oren knopen; een goede gezondheid is je grootste goed. En als Boyen weer gezond is, dan heeft hij veel geluk gehad.

Toen we weggingen hebben we nog even naar hem gekeken, hij sliep nog als een roosje.

Bij deze nog allemaal bedankt voor de e-mails en de kaartjes via de post! Ik reken er nog op dat jullie donderdag hier terugkomen, ik zal er wat speciaals van maken.