06-12-2001 +28

 

Ik realiseer me opeens dat wanneer ik niet veel te vertellen heb, het blijkbaar goed gaat. Zo ook vandaag. Marleen vertelde toen we aankwamen het verhaal over het badje van vanmorgen, waarbij Boyen het eerst niet zo leuk vond, maar het zich later liet aanleunen en hij kon ontspannen. Later werd hij lekker rozig en is hij in slaap gevallen.

 

Byke heeft een tijdje steriel met hem gestaan en er was zoals je wel (achter de speen) kunt zien ruim plaats voor lachjes. Dat is niet altijd even eenvoudig te fotograferen, dus dit was geluk.

 

Deze mysterieuze dame is Lilette, de enige die poseerde, maar wel zņ, dat je niet te veel ziet... Misschien laat ze later nog wel eens meer van haar gezicht zien? :-)

 

Laat ik op dit plekje vertellen hoe het met ons gaat. Kort: heel langzaam gaat de druk van de ketel en dat geeft je wat meer ruimte om adem te halen. In het begin word je overladen met emotie en informatie en een heftige vorm van stress, maar zelfs dat went. Het gaat niet over, maar went wel. En iedereen gaat daar op een eigen manier mee om. Ik heb gemerkt dat bij mij de lange termijn meer impact heeft, en bij Byke de korte termijn. Als het ventje zichtbaar ziek is ben ik degene die daaroverheen probeert te kijken en Byke is dan gewoon ook ziek. En dus interesseert Byke zich ook meer voor voeding enzo, terwijl ik juist degene ben die alles probeert te begrijpen hoe dat werkt met die T-cellen en waardoor hij ziek is (en weer beter kan worden) en dergelijke. Zo overpeinzend zijn we een goed team, geloof ik. :-)
En hoewel bij ons beiden langzaam de druk van de ketel gaat, merken we dat Byke zich toch meer van haar eigen innerlijk heeft afgesloten. Voor haar gaan er emotioneel langzaam weer meer lichtjes branden.
Inmiddels is de 'overload' van informatie langzaam voorbij. En ook de emotionele stress begint af te nemen. Je zit nog in die achtbaan, maar je denkt (!) te weten dat het ergste deel voorbij is. Misschien nog een uitloop met een hobbeltje, en dan uitstappen (hoop ik).

En sommige aspecten van de afgelopen periode zijn wel erg gewoon geworden; zo is Byke in de periode vanaf 14 september (de dag dat we in Leiden terecht kwamen) en vandaag, maar twee dagen NIET in het ziekenhuis geweest, en verder zonder uitzondering iedere dag. Bijna drie maanden iedere dag de reis, en die zaal, met die bedjes-achter-dik-plastic. Dat wordt bijna zo gewoon als je eigen huiskamer...
En ik maak iedere dag deze pagina. Als dit achter de rug is kan ik er een hobby bijnemen... ;-)

vlnr Byke, Oma, Tante Miep, Corinne, Ome Frans

We hadden de familie op bezoek.



Ook vandaag werden we aangenaam verrast door een cadeau van de Sint, met een tekening van Gie. Dit keer gaat onze dank uit naar Delft, ik hoop dat jullie de Sint nog kunnen bedanken, Gwan en Annemieke, want hij schijnt al weer op weg terug te zijn naar Spanje.
 

Overigens zit er in Utrecht ook een dicht-sint, of eigenlijk een heel bijzondere Utregse DigPie. De moeite waard om even in het gastenboek te kijken. (tip: hardop lezen. Joost: bedankt!)

Boyen's boek kreeg weer twee nieuwe bijdragen, van Marjon en Joyce.