Het was de week van de uitslagen. Van de positieve uitslagen. Het begon maandag, toen we telefonisch contact hadden met Leiden en alle bloedonderzoek van Boyen positieve resultaten kenden. Praktisch gesproken betekent dat, dat Boyen nu ook -voorzichtig, dat wel- in contact mag komen met andere kinderen. Dus nog geen kinderopvang en ballenbak, maar wel (bij) kinderen op bezoek. Dat is al heel wat en het is een beginnetje van Boyen's sociale leven. Ik was met Boyen in de supermarkt en het was erg leuk om te zien hoe een leeftijdsgenootje, een meisje in een karretje van de supermarkt, met net zo'n speen als die van Boyen, op hem reageerde. En ook hij toonde interesse voor het meisje. Grappig dat zo'n, op zich onbetekenende gebeurtenis zo'n indruk op je kan maken.

Een andere uitslag had maar zijdelings met Boyen te maken. Zoals je wellicht op de foto kunt zien vertoont de buik waar Boyen op steunt al een meer-dan-normale bolling. En met dat nieuws hebben we nog maar even gewacht totdat alle test-resultaten de seinen op 'groen' zetten. Dat was donderdag het geval, dus daar is dan Het Grote Nieuws; Boyen krijgt -als alles goed gaat- in februari een broertje.

Daarom leek het moment aangebroken om te stoppen met deze website. Een website die ooit is begonnen als ideale informatiebron voor diegenen die met ons meeleefden door een moeilijke tijd, maar die langzamerhand veranderde in een verslag van de gebeurtenissen in een bijna normaal gezin. Een website over een klein mannetje dat gelukkig levensbedreigende ellende wist te overkomen, een mannetje dat waarschijnlijk een lichamelijke handicap bezit en misschien ook een geestelijke. Maar wij hebben ons daar al bij neergelegd. Het is een vriendelijk en een vrolijk ventje, waar we iedere dag veel plezier aan beleven. Voor ons is dat al heel wat.
Het leek me een goed idee om maar definitief te stoppen met de website bij dit grote nieuws. Met Boyen gaat het goed, hij mag ten slotte weer onder de kinderen. Hij gaat nu een observatie-programma in, waaruit een behandeling zal volgen. Maar voor ons is het niet meer zo spannend. Natuurlijk zijn we benieuwd hoe hij zich zal ontwikkelen, maar geldt dat niet voor ieder kind? Dus laten we hem vanaf nu ook maar zijn recht op privacy gunnen en stoppen met deze site.

Maar misschien moet ik toch nog even de laatste stand van zaken schetsen voor wat betreft zijn ontwikkeling. Op weg naar 'lopen' is 'rollen' zo'n beetje de eerste stap. Pas deze week zien we dat hij in staat is om zichzelf op zijn buik te rollen en terug. Het gaat heel moeizaam, maar het gaat wel. Hij rolt zich op zijn buik in een poging om in slaap te vallen en daarbij zijn neus te 'begraven' in de lakens, waarbij hij opeens doorrolt op zijn buik. Het ziet er bijna toevallig uit. Met terugrollen heeft hij een probleem, waaruit ik opmaak dat zijn borstspieren nog onderontwikkeld zijn. Hij kan zichzelf nauwelijks opduwen.
Zitten is in het stoeltje geen enkel probleem meer en daar kan hij zich ook prima met de blokken vermaken. Die blokken fungeren als een uitstekend timmergereedschap.
Praten doet hij nog helemaal niet, maar schreeuwen wel (positief; wij hebben het over 'zingen') en brabbelen ook, maar nog wel weinig. Huilen doet hij zelden en ook alleen dan, wanneer er echt iets aan de hand is. Hij toont erg veel interesse in alles-en-nog-wat. In de vakantie hebben we gemerkt dat je het beste uit eten kunt gaan op een terras naast een kruispunt. Je zet hem dan zo neer dat hij het voorbijkomende verkeer kan zien en je hebt tijden geen kind meer aan hem. Maar die interesse heeft ook zo z'n nadelen, want hij kan daardoor dus absoluut niet in de auto of in de wandelwagen slapen. En daar moet je goed rekening mee houden.
Als hij goed uitgerust is vind hij alles leuk, maar het toppunt vormt het dansen van de samba, waarbij zijn moeder iets pakt wat rammelt en achter mij langsdanst, terwijl ik hem vasthoudt. We begonnen met een pak hagelslag, maar we hebben nu een klein speelgoed tamboereintje gekocht. Hij kraait het hierbij uit van de pret.
Hij kan nog niet echt duidelijk maken wat hij wil, maar als hij iets erg leuk of interessant vind, dan zie je dat aan twee uitgestrekte armen. Een goed voorbeeld daarbij is de fotocamera, die, en ik heb geen idee waarom, erg interessant is.

Tot zover Boyen's website. Ik vond het leuk om te doen en het heeft zeker zijn nut bewezen. Het fijnste was nog dat je in veel gevallen niet de vraag 'hoe gaat het' hoefde te beantwoorden, maar gelijk op een dieper niveau een gesprek in kon gaan. En het is natuurlijk ook best een aardig fotoboek geworden. Toch hoop ik dat als ik ooit nog een keer een website begin, er een andere aanleiding voor is.
En wanneer jullie voortaan willen weten hoe het met Boyen is, of onze foto's willen zien, dan moeten jullie maar eens mailen, bellen of langskomen. Jullie zijn van harte uitgenodigd.

Tot ziens.