Toen we kwamen was het wel duidelijk dat het nog wat minder gaat met Boyen. Hij is wat
minder oplettend en oogt een beetje misselijk. Spuugt ook regelmatig een beetje. Maar met
wat afleiding (Byke heeft lang
bij hem gezeten) schaterde hij het uit, helemaal toen Byke om hem heen met plastic zakjes begon
te ritselen. Het spelletje 'tijgertje pakken' van de fysiotherapeute vond hij lang zo
leuk niet. Maar ja, dat was dan ook serieuzer. (Ze vond wel dat hij het 'goed deed'.)
Het gesprek met de arts zet alles in perspectief. De 'mindere' periode die hij nu meemaakt
is volkomen normaal. De tekenen van ziekte die hij laat zien, zijn zelfs, zo leert de
ervaring, eigenlijk een absoluut minimum. Het is uitzonderlijk dat op het moment zijn
sonde-voeding nog steeds doorloopt (15 ml/uur). Vaak zijn patiëntjes in dit stadium zo ziek van de
chemokuur dat ze niks binnenhouden. Het is dus heel waarschijnlijk dat hij nog wat zieker
wordt dan hij nu laat zien. Ook koorts kunnen we in de komende week wel verwachten en is
zeker niet gelijk alarmerend. Voor ons zijn deze woorden een geruststelling en we weten nu
ook beter wat we voor de komende week kunnen verwachten. Het ergonomische aspect van het
vasthouden heeft Byke aan de orde gesteld (ze krijgt last van haar rug op die stoel).
Het is lastig om daar iets aan te doen, maar een dergelijk probleem prikkelt de
creativiteit om iets te verzinnen.