Het patroon van vandaag was hetzelfde als van de voorgaande dagen. Het ventje lacht nog steeds niet voluit, Byke probeert een hapje (pap), en.....
je raadt het al, jawel, de hele mik komt er weer helemaal uitzetten. Nog steeds een teken dat voeding bij de knul een
moeilijk punt is. Ik geloof dat Byke er nu redelijk van overtuigd is dat dat voorlopig geen zin heeft (ze zou het 'proberen'
morgen maar eens overslaan). De sondevoeding stond bij het weggaan op 22 ml/uur, maar ik moet nog maar zien
of dat goed gaat.
Na het spugen en een dutje heeft hij een tijdje op Byke's schoot doorgebracht en dat kun je een klein succesje noemen.
Voor alle partijen, bedoel ik dan. Byke vindt het werelds om zo met haar knulletje te kunnen tutten (ze neemt alleen
gemakkelijk afscheid als hij lekker ligt te pitten, ongeveer zoals op de foto hierboven) en ze brengt het bij het tutten soms zover dat
hij terug begint te praten in zachte 'uhh, uhh'-geluidjes, die af en toe gepaard gaan met een glimlachje. Prachtig toch?
Bij de buren is de stress nog steeds niet helemaal over, dus dat houdt ons ook bezig. Hopelijk kunnen wij toch af en toe een
beetje een steun zijn voor de ouders van Stan....
Het moet me toch maar eens van het hart hoezeer ik waardeer dat jullie met z'n allen meelezen. Uit de statistieken maak
ik op dat er toch rond de 50 mensen dagelijks meelezen en dat schept toch een behoorlijke band. Ik merk uit de reacties
die we krijgen dat voor de meesten van jullie geldt dat je me hierdoor beter hebt leren kennen, maar, en dat klinkt misschien gek,
dat geldt omgekeerd ook. Ik heb het gevoel dat ik met iedereen die op regelmatige basis meeleest, ook een heel
aparte band heb opgebouwd. Het liefst zou ik jullie allemaal op de koffie uitnodigen, maar dat is wat lastig te combineren
met dagelijkse bezoeken in Leiden, en als we niet meer naar Leiden hoeven (en het mannetje thuis is), dan mogen
we waarschijnlijk de eerste tijd geen bezoek ontvangen... Frustrerend.
Jullie houden allemaal iets te goed van ons... :-)