Spannende dag vandaag. Eerst gingen we voor het maken van een nieuwe loopanalyse-video (dat was minder spannend), en vervolgens voor een controlegesprek met de arts. De bovenstaande foto is er een van de eerste video die van Boyen is gemaakt, nog helemaal voor het traject. Hij moest vandaag net als toen op en neer lopen met zijn rollator (daar zijn nog geen videobeelden van, die moesten eerst nog ontwikkeld - ofzoiets ;-). Hoewel je wel verbetering ziet, valt het resultaat tot nog toe tegen. Hij loopt nog erg met zijn knieën gebogen en dus op zijn tenen. Met de spalken aan gaat het wel een stuk beter. Maar hij is maar moeilijk te motiveren om tot lopen te komen en dat is volgens de arts op zich een slecht teken. Kinderen zoeken de weg van de minste weerstand, en als hij niet wil lopen (en dat is zo; hij kruipt nog altijd liever - ook als hij de rollator ter beschikking heeft, hij kruipt zelfs liever dan dat hij zich met de rolstoel voortbeweegt), dan kost het hem nog teveel moeite. Bovendien is (dus?) nog teveel spanning in de kuiten te zien. Kortom, voldoende vooruitgang, maar te weinig om genoegen mee te nemen. Al met al werd de conclusie getrokken dat het wellicht het beste was om Boyen nog een tweede ronde Botox te gunnen. In december krijgen we daarvoor een gesprek, waarna de tweede ronde in januari kan plaatsvinden. Of we daarover wilden nadenken? Nee, geen moment. Als dat het beste is, dan gaan we er gewoon voor.

Overigens is een Botox-behandeling in januari wel prettiger dan zo vlak voor de vakantie als deze keer. Die iedere-dag-fysiotherapie ontwricht toch behoorlijk. We kunnen nu praktisch gesproken niet op vakantie. Boyen krijgt vijf dagen per week fysio, moet iedere dag een uur in de statafel, en we moeten ook nog een half uur per dag met hem een oefening doen. Dus al zouden we de statafel kunnen meenemen (ze zien je aankomen op het vliegveld), dan moeten we daarnaast nog één tot anderhalf uur met hem oefenen. Niet echt het beeld wat je hebt van een zonvakantie... :-(

En ik begin me zo langzamerhand een beetje zorgen te maken over de psychische consequenties die dit alles voor hem kan hebben. Hij wordt tenslotte -weliswaar op een vriendelijke manier- behoorlijk regelmatig gepijnigd en gepest, en ik stel me voor dat hij de reden daarvoor niet goed begrijpt. Zo heeft hij al een grondige hekel aan de statafel en de spalken opgebouwd. Het zijn dan ook martelwerktuigen die hij als enige moet ondergaan.
En nu schept hij er soms genoegen in om anderen te slaan en te knijpen (met name dat laatste), en ik acht het niet helemaal ondenkbaar dat dat een vorm van afreageren is, die je hem moeilijk kwalijk kan nemen... Misschien toch iets om eens aandacht aan te besteden. Ik zal het eens aan de fysiotherapeute vragen...