Handleiding 'hoe ga ik met de ouders om?'

Wij (Byke en ik) hebben met erg veel emoties te maken, waarvan verdriet en bezorgdheid de belangrijkste zijn. Daarnaast krijgen wij, zeker in deze periode iedere dag te maken met een overdosis aan informatie die wij ook moeten verwerken. Misschien maakt het er voor jullie iets gemakkelijker op wanneer wij iets vertellen over wat wij meemaken.

Verdriet
Met het verdriet moeten wij leren omgaan. Je moet de situatie leren accepteren zoals hij is, en er verder aan het verdriet niet veel aandacht schenken, want dat helpt toch niet. Voor het verwerken van de situatie is het therapeutisch als je het verhaal ook eens aan een ander kunt vertellen. Maar wanneer je dat vaker dan drie keer per dag moet doen, dan wordt het weer vervelend; je bent er dan gewoon te veel en te vaak mee bezig. Een van de redenen om deze pagina's bij te houden, want zo kunnen we het verhaal aan bijna iedereen vertellen door het één keer op te schrijven.
Daarnaast moeten wij in onze dagelijkse gang van zaken een balans proberen te vinden in het verwerken van het verdriet. Dus gaan we niet iedere dag naar het ziekenhuis (hoewel dat voor Byke moeilijker is), gaan we er zo af en toe tussenuit (die ruimte in ons emotionele leven vinden we eigenlijk nu pas) en gaat het werk zoveel mogelijk gewoon door. Het leidt gewoon af, en afleiding is, gedoseerd weliswaar, welkom.

Bezorgdheid
Het is een steun als je merkt dat je niet alleen staat in je bezorgdheid. Dat er mensen zijn die weten wat het betekent als je een kind hebt wat ziek is. Dus nog een reden om deze pagina's bij te houden, want ik word alleen al gesterkt door het feit dat ik weet dat jullie meelezen (ja, je zou inderdaad kunnen zeggen dat ik op deze manier een heel klein beetje bij jullie allemaal 'op de bank lig', met jullie als therapeut..). Ik vind het op het ogenblik heerlijk om te horen 'ik heb je verhalen gelezen'. Dat betekent ten eerste dat het uberhaupt IS gelezen, en ten tweede dat ik het hele verhaal niet hoef te doen.
Het doet dus goed om te horen dat je meeleest.
Maar behalve bezorgd, zijn we ook enorm machteloos. Wij krijgen de laatste tijd veel te horen 'als ik wat kan doen, laat je het dan weten?' Natuurlijk waarderen wij de goede bedoeling, maar als je zelf al helemaal machteloos staat, dan heeft zo'n aanbod zelden zin; wat wij ECHT van jullie zouden willen, kunnen jullie immers ook niet... (onze knul beter maken..) Maar dat betekent niet dat je helemaal niets kunt doen;

Wat te doen?