Je kunt ook onmogelijk objectief naar je eigen kind kijken. En ik heb weinig referentie-materiaal.
Maar laat mij intussen maar wentelen in het idee dat ik het hartstikke goed heb getroffen. Het mannetje lacht altijd en overal,
en tegen iedereen (in het ziekenhuis stonden er maandag drie zusters om z'n bed en ze kregen allemaal een dikke vette glimlach). Ook
behandelingen laat hij onbekommerd over zich heen komen. Alleen badderen en omkleden krijgen soms wat 'moppers', maar
dat blijft toch meestal bij wat gekreun. Huilen doet hij zelden en hij vraagt nooit om aandacht. Als hij 's morgens wakker
wordt dan merk je dat door het rammelen aan speeltjes. Alleen als hij zich begint te vervelen laat hij zich horen door zacht
jammeren. Dan geef je hem iets nieuws, of legt hem ergens anders neer, en hij kan zich weer uren vermaken. Slapen doet hij
de hele nacht door. Een enkele keer huilt hij ons wakker, maar dan blijkt er toch altijd wel iets aan de hand.
Hij heeft er bijvoorbeeld een handje van om gedurende de nacht op de een of andere manier naar boven te 'kruipen', waardoor
hij op een gegeven moment zijn hoofd stoot tegen het hoofdeinde van zijn bed. Dan schuiven we hem weer een halve meter naar
beneden en slaapt hij weer verder.
Hij vindt het erg leuk als je met hem speelt; favoriet zijn met hem praten, hem kietelen en met hem gooien. Als hij goed wakker
is kan hij van dit soort spelletjes zo in de lach schieten, dat hij nauwelijks meer adem kan halen. Ik kan zo gauw niets bedenken
wat ik leuker vind om te zien..
Het is allemaal dus niet zo spannend meer, hier. Het wordt moeilijker om deze pagina steeds maar weer te produceren.
Leuk 'dagboekje', dat wel. (Byke houdt een soort dagboek over Boyen bij en wilde dat ik er ook in schreef - ik heb geantwoord
dat ik er wel het internetadres naar deze pagina's in zal zetten... ;-)