01-04-2002 - Twaalf weken thuis

Met welk oog kijk ik? :-)

 

Met Boyen gaat alles goed. Hij woog afgelopen week 7440 gram. Bijna 7,5 Kg dus. Al een hele vent. Verder geen bijzonderheden. Hij wordt goed in de gaten gehouden en tot dusverre was alles goed. Hij is ook sinds hij thuis is nog niet ziek geweest. Woensdag gaat Byke weer met hem naar Leiden, waar hij zijn eerste DKTP-prik krijgt. Ik zag die prik altijd als een mijlpaal voor wat betreft de conditie van zijn immuunsysteem, maar dat schijnt wel mee te vallen.

 

Ik moest altijd erg lachen om Youp van 't Hek die van die 'erg foute' ouders typeerde door ze te laten zeggen:
'Dat wij hem leuk vinden is normaal, want wij zijn zijn ouders.
Maar iederéén vind hem leuk'.
Inmiddels baal ik enorm, want ik had het ook gezegd kunnen hebben. Ben ik nou ook zo fout? Getverdekke.
(En ik verdenk Youp ervan dat hij het misschien uit zijn eigen mond heeft opgetekend.)

 

Je kunt ook onmogelijk objectief naar je eigen kind kijken. En ik heb weinig referentie-materiaal.
Maar laat mij intussen maar wentelen in het idee dat ik het hartstikke goed heb getroffen. Het mannetje lacht altijd en overal, en tegen iedereen (in het ziekenhuis stonden er maandag drie zusters om z'n bed en ze kregen allemaal een dikke vette glimlach). Ook behandelingen laat hij onbekommerd over zich heen komen. Alleen badderen en omkleden krijgen soms wat 'moppers', maar dat blijft toch meestal bij wat gekreun. Huilen doet hij zelden en hij vraagt nooit om aandacht. Als hij 's morgens wakker wordt dan merk je dat door het rammelen aan speeltjes. Alleen als hij zich begint te vervelen laat hij zich horen door zacht jammeren. Dan geef je hem iets nieuws, of legt hem ergens anders neer, en hij kan zich weer uren vermaken. Slapen doet hij de hele nacht door. Een enkele keer huilt hij ons wakker, maar dan blijkt er toch altijd wel iets aan de hand. Hij heeft er bijvoorbeeld een handje van om gedurende de nacht op de een of andere manier naar boven te 'kruipen', waardoor hij op een gegeven moment zijn hoofd stoot tegen het hoofdeinde van zijn bed. Dan schuiven we hem weer een halve meter naar beneden en slaapt hij weer verder.
Hij vindt het erg leuk als je met hem speelt; favoriet zijn met hem praten, hem kietelen en met hem gooien. Als hij goed wakker is kan hij van dit soort spelletjes zo in de lach schieten, dat hij nauwelijks meer adem kan halen. Ik kan zo gauw niets bedenken wat ik leuker vind om te zien..

Het is allemaal dus niet zo spannend meer, hier. Het wordt moeilijker om deze pagina steeds maar weer te produceren. Leuk 'dagboekje', dat wel. (Byke houdt een soort dagboek over Boyen bij en wilde dat ik er ook in schreef - ik heb geantwoord dat ik er wel het internetadres naar deze pagina's in zal zetten... ;-)