'Nergens last van', is Byke haar conclusie naar aanleiding van deze dag. Boyen is vrolijk als altijd. Nou hadden we ook niet anders verwacht, maar je weet het toch maar nooit. Ons is gisteren ook verteld dat het aantal in het transplantaat overgebleven T-cellen nogal groot was, en dat er daarom op de dagen +2, +4 en +6 een extra medicijn zal worden toegediend, om te voorkomen dat hij ziek wordt van die T-cellen.
Verder heeft hij wel een beetje bruine vingers, maar dat schijnt normaal te zijn na de heftige cytostatica die hem vorige week zijn toegediend (chemokuur).

We moeten vandaag ook maar even stil staan bij zijn verjaardag. Normaal zul je een half jaar niet vieren, maar misschien moesten we dat in Boyen's geval toch maar doen. Precies zes maanden, waarvan exact op één dag na de helft in het ziekenhuis. Een half jaar waarin gelukkig ook genoeg te lachen viel. Met ook wat dieptepuntjes, waarbij een verblijf op de kinderintensivecare bij Byke voor altijd in het geheugen gegrift zal blijven staan. En al met al met de grootste troost dat het jochie zich van dit eerste deel van zijn leven waarschijnlijk niets meer zal kunnen herinneren.
Mmmm.... misschien zou een echte eerste verjaardag een nog grotere troost zijn.
We gaan ervoor.
Lang zal die leven, lang zal die leven.........

Tenslotte nog een foto van gisteren. Inderdaad lastig, die grote rubber handschoenen, waarmee je hem nog een speentje kunt aangeven wanneer de flow dicht is. Of, zoals op de foto, het knulletje over zijn voorhoofdje in slaap kunt aaien. Lastig, maar effectief (demonstratiedame is in dit geval Byke).