Al vannacht bleek dat het ietsje minder gaat met Boyen. Zijn temperatuur
liep op tot 38. Vanochtend heeft hij gespuugd, waarbij er veel
slijm en ook de sonde meekwam. Met name dat laatste is lastig, want
die sonde moet dan opnieuw aangebracht. Besloten is om voor een
weeksonde te kiezen, omdat die langer is, en Boyen dan minder kans heeft
om op het kraantje te komen liggen. Voorheen had hij een sonde die
zes weken zou moeten meegaan, dat is handig omdat je de knul dan minder
vaak hoeft lastig te vallen. Maar met al dat spugen lijkt het er toch
niet op dat hij veel langer dan een week met een sonde doet.
Het spugen op zich bracht volgens de
verpleging wel verlichting. (Het is dus wel ergens goed voor.)
Echte reden voor bezorgdheid is er niet, hoewel Byke merkt dat het
mannetje het moeilijker heeft. Wat schamele lachjes en snel moe.
Wat wel erg goed gaat is zijn huid, die erg gaaf is. Volgens Byke een
van de meest-opvallende winstpuntjes van vandaag. Zijn haartjes begint hij
nu wel snel te verliezen.
Byke baalt er een beetje van dat ze het ventje, juist in deze periode
waarin je het wilt geven, niet lekker vast kan houden. Omdat ze 'hoog' moet
blijven, in de stroom van de steriele lucht, moet ze hem steeds maar tillen,
en kan ze hem niet dicht tegen haar aanhouden (huidcontact mag niet, dus dat
is steeds oppassen). Dat tillen hou je niet lang vol,
en Byke heeft ook niet het idee dat ze zo erg 'intiem' met hem is. Frustrerend.
Byke heeft het moeilijk met deze periode omdat het moment van de
waarheid nadert. Binnen nu en drie/vier weken valt de beslissing tussen leven
en dood.
Stress...
En dat terwijl we nog minstens tien dagen moeten
wachten op goed bericht (eerste herstel immuunsysteem uit de donorcellen).
Voordat Boyen dan beschikt over een voldoende eigen
afweersysteem zijn we nog een paar weken verder.
Het wordt nu langzamerhand echt spannend.