We zijn weer thuis. Vanmorgen ging Boyen al van het infuus, dus dat was een soort aankondiging dat we
naar huis konden, wat net na het middaguur gebeurde. Boyen gaat thuis de kuur afmaken met vloeibare
antibiotica. Het 'piepen' bij het ademen is minder en ook het hoesten. Iedereen in het AMC was heel betrokken en
correct, en alle verpleegsters erg lief.
We hebben allemaal weer genoten van Boyen's aanwezigheid thuis en
misschien hijzelf nog wel het meest. Tijdens de F1-wedstrijd vanavond liep de adrenaline dankzij
het grote aantal crashes dermate hoog op dat wij, Byke en ik, erg om hem moesten lachen. Energie genoeg,
in ieder geval.
Morgen gaat Boyen gewoon weer naar school en dinsdag gaan we voor het gips.
Ik besefte me vandaag dat ik oorspronkelijk weer met deze pagina's was begonnen om het spannende botox-traject
een beetje te documenteren en met anderen te delen, maar dat ik het schrijven vrijdag heb 'misbruikt' om mijn frustratie van mij af te
schrijven. Wat er vrijdag gebeurde had natuurlijk wel vanalles met Boyen te maken, maar vrij weinig tot niks
met het Botox-avontuur.
Maar ik kan niet garanderen dat ik het niet nog eens doe... ;-)
Oh ja, en ik had gelijk!
;-)