5-10-2001

Shit. Byke heeft wel wat losgemaakt. Ze willen nu weten hoe het met mij gaat... (zie Gastenboek). Wat naar nou, ik denk liever niet na over hoe ik me voel - ik heb aan het beleven al genoeg. Maar ok., ik zal een poging wagen.

Op een gegeven moment kom je erachter dat je bovenop een hele hoge flat met je handen op je rug staat vastgebonden aan een paal, en dat je vijf maanden oude kind anderhalve meter van je af, op een wipstoeltje vrolijk op de rand van de flat balanceert. 'Experts' zeggen dat ze hem wel in veiligheid kunnen brengen, maar dat duurt nog minstens enkele maanden. 'Experts' tussen aanhalingstekens, want hoewel het waarschijnlijk gaat om op hun vakgebied de beste medici ter wereld, kunnen ze niets garanderen. Ze hebben het over een 'redelijke kans'. En intussen wipt het kind vrolijk naast een afgrond.

Zo voel ik mij.

Tuurlijk, beetje flauw om het zo te schetsen want dit wist je al, je wilt eigenlijk weten hoe ik met zo'n situatie omga, maar ik wilde toch even de toon zetten...
Ik heb gemerkt dat ik mij het beste voel wanneer ik niet te vaak en te direct met het ventje wordt geconfronteerd. Mij staat nog duidelijk de dag van opname in het AMC voor ogen, die ik heb begeleid, omdat het vlak daarvoor Byke net even teveel werd. Van 's morgens negen tot 's avonds acht heb ik die dag voornamelijk alleen met het ventje doorgebracht. Soms gewoon naast zijn bedje, soms met hem in mijn armen, de hele dag wachtend op gebeurtenissen. Ik was die avond helemaal gesloopt. Kapot. Heb liggen janken van de ellende. Met zekerheid en met afstand de slechtste dag van mijn leven. Natuurlijk moet het ventje iedere dag door iemand lief worden vastgehouden, maar ik kan het niet. Ik ben erg dankbaar met Byke die dat iedere dag doet. Je weet natuurlijk nooit waartoe je in staat bent als het echt MOET, maar ik zou waarschijnlijk als vader tekort schieten als zij er niet zou zijn... Ik denk niet dat ik hem iedere dag zou kunnen vasthouden. Wanneer die complete ziekenhuisomgeving en Boyen's ziekte op de een of andere manier te dichtbij komen (ik kan die situaties niet goed onder woorden brengen), dan word ik bloednerveus. En als ze te lang duren, dan is dat voor mij emotioneel een te zware belasting.
Wellicht spreekt dat voor zich, maar toch; dat heeft uitsluitend te maken met het feit dat hij zo ziek is. Op 9 augustus, een dag voor zijn ziekenhuis-opname, toen we nog geen benul van zijn ziekte hadden, ben ik alleen met Boyen naar het ziekenhuis gegaan voor de een of andere routine-controle (een echo van zijn bekken die ze altijd doen met kinderen die in een stuit hebben gelegen) en kreeg van een zuster indirect een complimentje; 'dit is zeker niet uw eerste kind?' Mijn handelingen bij het uit- en aankleden zagen er klaarblijkelijk voldoende routineus uit.. :-)
Maar voor mij heeft het ziekenhuis nu definitief een ander karakter gekregen en is mijn beleving ook compleet veranderd. Dat heeft overigens niets te maken met 'niet willen', ik constateer gewoon die -beetje vreemde- nervositeit bij mezelf. En terwijl Byke toch nog behoorlijk kan genieten van het kleine mannetje, hoe hij lacht, geluidjes maakt en de wereld begint te leren kennen (ze kwam vandaag weer opgetogen thuis - in een schaal van één tot tien een tienenhalf, zei ze); dat zit er voor mij niet in.
Ik zal doen voor hem wat ik kan, maar je mag best weten, ik baal er best wel van dat op dit gebied mijn grens zo'n beetje is bereikt.

Dus hoewel het klinkt alsof het mij allemaal erg zwaar valt, valt dat in werkelijkheid wel mee. Wanneer ik niet te vaak naar het ziekenhuis hoef (om de dag, bijvoorbeeld - als het te lang duurt wil ik het mannetje ook wel weer zien - vasthouden hoeft niet) en ik verder nog 'gewoon' dagelijkse werkzaamheden kan doen, kan ik de klote-situatie waarin ik verkeer aardig vergeten.

Heb je zo een beetje een idee hoe het met mij gaat?
Ik heb dit net aan Byke laten lezen en haar gevraagd of ze iets nieuws had gelezen? 'Nee' was het antwoord. 'Maar ik heb je dit nooit zo verteld,' zei ik.. 'Nee, maar ik weet wel hoe jij in elkaar steekt,' zei ze. Van haar moest ik er nog bijschrijven dat wij elkaar heel mooi aanvullen en dat we in feite enorm veel geluk hebben dat we elkaar zo gevonden hebben. En dat is zo.

Verder moest ik nog vertellen dat Boyen gisteren verhoging had en dat naar aanleiding daarvan bloed is afgenomen en dat er vandaag een chirurg aan zijn bed stond die zijn 'verlenging' (een buisje dat rechtstreeks een bloedvat inloopt) van een nieuwe hechting heeft voorzien.

Dan heb ik tenslotte nog een foto voor je die ik vandaag heb gemaakt, van een tragiek die wel iets zegt over onze situatie... Ik ben er gisteren en vandaag vier keer voorbijgelopen en de vijfde keer heb ik mijn fotocamera gepakt..