5-10-2001
Shit. Byke heeft wel wat losgemaakt. Ze willen nu weten hoe het met mij gaat...
(zie Gastenboek). Wat naar nou, ik denk liever niet na over hoe ik me voel - ik heb aan het
beleven al genoeg. Maar ok., ik zal een poging wagen.
Op een gegeven moment kom je erachter dat je bovenop een hele hoge flat met je handen op
je rug staat vastgebonden aan een paal, en dat je vijf maanden oude kind anderhalve meter
van je af, op een wipstoeltje vrolijk op de rand van de flat balanceert. 'Experts' zeggen
dat ze hem wel in veiligheid kunnen brengen, maar dat duurt nog minstens enkele
maanden. 'Experts' tussen aanhalingstekens, want hoewel het waarschijnlijk gaat om op hun
vakgebied de beste medici ter wereld, kunnen ze niets garanderen. Ze hebben het over een
'redelijke kans'. En intussen wipt het kind vrolijk naast een afgrond.
Zo voel ik mij.
Tuurlijk, beetje flauw om het zo te schetsen want dit wist je al, je wilt eigenlijk
weten hoe ik met zo'n situatie omga, maar ik wilde toch even de toon zetten...
Ik heb gemerkt dat ik mij het beste voel wanneer ik niet te vaak en te direct met het ventje
wordt geconfronteerd. Mij staat nog duidelijk de dag van opname in het AMC voor ogen, die
ik heb begeleid, omdat het vlak daarvoor Byke net even teveel werd. Van 's morgens negen tot
's avonds acht heb ik die dag voornamelijk alleen met het ventje doorgebracht. Soms gewoon
naast zijn bedje, soms met hem in mijn armen, de hele dag wachtend op gebeurtenissen.
Ik was die avond helemaal gesloopt. Kapot. Heb liggen janken van de ellende. Met zekerheid
en met afstand de slechtste dag van mijn leven. Natuurlijk moet
het ventje iedere dag door iemand lief worden vastgehouden, maar ik kan het niet. Ik
ben erg dankbaar met Byke die dat iedere dag doet. Je weet natuurlijk nooit waartoe je in staat bent
als het echt MOET, maar ik zou waarschijnlijk als vader tekort
schieten als zij er niet zou zijn... Ik denk niet dat ik hem iedere dag zou kunnen vasthouden.
Wanneer die complete ziekenhuisomgeving en Boyen's ziekte op de een of andere manier te
dichtbij komen (ik kan die situaties niet goed onder woorden brengen), dan word ik
bloednerveus. En als ze te lang duren, dan is dat voor mij emotioneel een te zware
belasting.
Wellicht spreekt dat voor zich, maar toch; dat heeft uitsluitend te maken met het
feit dat hij zo ziek is. Op 9 augustus, een dag voor zijn ziekenhuis-opname, toen we nog
geen benul van zijn ziekte hadden, ben ik alleen met Boyen naar het ziekenhuis gegaan voor
de een of andere routine-controle (een echo van zijn bekken die ze altijd doen met kinderen
die in een stuit hebben gelegen) en kreeg van een zuster indirect een complimentje; 'dit
is zeker niet uw eerste kind?' Mijn handelingen bij het uit- en aankleden zagen er klaarblijkelijk
voldoende routineus uit.. :-)
Maar voor mij heeft het ziekenhuis nu definitief een ander karakter gekregen en is mijn beleving
ook compleet veranderd. Dat heeft overigens niets te maken met 'niet willen', ik constateer
gewoon die -beetje vreemde- nervositeit bij mezelf. En terwijl Byke toch nog behoorlijk
kan genieten van het kleine mannetje, hoe hij lacht, geluidjes maakt en de wereld begint te
leren kennen (ze kwam vandaag weer opgetogen thuis - in een schaal van één tot tien een
tienenhalf, zei ze); dat zit er voor mij niet in.
Ik zal doen voor hem wat ik kan, maar je mag best weten, ik baal er best wel van dat op dit gebied
mijn grens zo'n beetje is bereikt.
Dus hoewel het klinkt alsof het mij allemaal erg zwaar valt, valt dat in werkelijkheid
wel mee. Wanneer ik niet te vaak naar het ziekenhuis hoef (om de dag, bijvoorbeeld - als
het te lang duurt wil ik het mannetje ook wel weer zien - vasthouden hoeft niet) en ik
verder nog 'gewoon' dagelijkse werkzaamheden kan doen, kan ik de klote-situatie waarin
ik verkeer aardig vergeten.
Heb je zo een beetje een idee hoe het met mij gaat?
Ik heb dit net aan Byke laten lezen en haar gevraagd of ze iets nieuws had gelezen?
'Nee' was het antwoord. 'Maar ik heb je dit nooit zo verteld,' zei ik.. 'Nee, maar ik
weet wel hoe jij in elkaar steekt,' zei ze. Van haar moest ik er nog bijschrijven dat wij
elkaar heel mooi aanvullen en dat we in feite enorm veel geluk hebben dat we elkaar
zo gevonden hebben. En dat is zo.
Verder moest ik nog vertellen dat Boyen gisteren verhoging had en dat naar aanleiding daarvan
bloed is afgenomen en dat er vandaag een chirurg aan zijn bed stond die zijn 'verlenging' (een
buisje dat rechtstreeks een bloedvat inloopt) van een nieuwe hechting heeft voorzien.
Dan heb ik tenslotte nog een foto voor je die ik vandaag heb gemaakt,
van een tragiek die wel iets zegt
over onze situatie... Ik ben er gisteren en vandaag vier keer voorbijgelopen en de vijfde
keer heb ik mijn fotocamera gepakt..