Bij een temperatuur van boven de 38,5 wordt er automatisch bloed op kweek gezet om zo te kunnen controleren wat er mis is. Een bacterie stak de kop op. Vandaag heb ik gehoord dat het een nieuwe bacterie is, die waarschijnlijk veroorzaakt wordt door een infectie door de lijn (zijn verlenging waardoor hij zijn medicijnen krijgt toegediend en waardoor het bloed voor onderzoek wordt afgetapt). Voor deze bacterie krijgt hij weer medicijnen en hopelijk slaat het snel aan anders moet de lijn eruit (dat is op zich niet zo erg, maar hij moet dan ook na verloop van tijd weer operatief worden aangebracht).

Ik ben mij voelbaar bewust geworden dat zijn tijdelijke stabiele situatie, een precaire stilte voor de storm is. Ik was er namelijk wel op voorbereid dat Boyen ziek zou worden als hij geconditioneerd zou worden, maar niet dat hij tussendoor ook nog even koortspieken zou krijgen. Een aanhoudende buikpijn en diarree bij mij waren het gevolg.

Vandaag had Boyen 39,4 (gisteren was het rustig) en ik had meteen weer last van mijn buik. Ik merk aan mijzelf dat de ruimte om dit soort tegenvallers op te vangen steeds minder wordt. Het vet om te incasseren is er niet meer. De schommelingen in Boyens ziektebeeld beginnen ook bij mij lichamelijk voelbaar te worden.

Emotioneel blijft het, maar dat kan ik makkelijker hanteren (verdringen en rationaliseren). Want wat heeft het voor zin om je druk te maken, je moet hier doorheen.......

De enige regelmaat die er is, is het dagelijks afscheid nemen dat soms tegenvalt en soms weer meevalt. En hetzelfde geldt voor het komen, soms valt het tegen soms valt het mee. Als het meevalt word ik weer gedeeltelijk opgeladen. Je ziet hem dan heerlijk verzorgd in zijn bedje slapen en tevreden glimlachen als ie hoort dat je er bent.

p.s. Vivian en Wim: ik heb op het moment nog niet de ruimte om jullie te bellen, maar heb jullie berichten via Ron ontvangen.