02-03-2002 - Acht weken thuis

 

Het klinkt misschien wat gek, maar de afgelopen week was voor mij de eerste waarin het begon door te dringen wat het betekent om vader te zijn. Aanleiding was 'mijn' woensdag (Byke was werken) en het ventje zich ZO gemakkelijk gedroeg dat het gewoon een plezier was. Nou was hij nooit moeilijk, maar woensdag ging wel erg op rolletjes (veel lachen, lekker spelen in de box, na twee kreetjes naar bed en gelijk in slaap vallen). Dan krijg je er lol in, maar aan de andere kant dringt op die momenten ook tot je door wat voor een grote verantwoordelijkheid op je schouders rust en hoe kwetsbaar het je maakt (de reden waarom ik nooit kinderen wilde... - moet je me nou zien.. ). Wat ook meespeelde was het overlijden van een 'flow'-genootje van Boyen, afgelopen dinsdag (vandaag was de begrafenis). Het meisje werd net geen twee jaar oud en de ouders hebben gedurende die twee jaar iets moeten doorstaan vergeleken waarmee onze belevenissen met Boyen een langdurig griepje waren... We hebben de afgelopen week veel aan hen moeten denken en Byke heeft zelfs vandaag op de begrafenis gesproken. (voor Byke's woorden, klik hier.)
Maar tot zover maar de mijmeringen van een ouwe Pa, het ging hier tenslotte om het mannetje.

Een mannetje dat maandag weer 230 gr. was gegroeid. Volgens de diëtiste klopt zijn lengte/gewicht verhouding nu, alleen is hij nog te klein voor zijn leeftijd. En dat moet hij zo snel mogelijk inhalen. Volgens mij haal je dat niet in door 'teveel' te eten te geven (hij krijgt meer dan voor een kind van zijn gewicht staat), maar ik heb er geen verstand van.
Het eten gaat steeds beter. Drie keer 50 ml. pap eten per dag is nu wel de norm.

Fysio doet oefeningetjes op de grond in de huiskamer.

 

Dinsdag hadden we de fysio op bezoek en die was vol lof over Boyen. De grote stappen vooruit zijn; hij raakt zijn knieen aan (was ons ook opgevallen, maar wij vonden dat niet echt revolutionair) en hij pakt voorwerpen 'over' van de ene in de andere hand. De oefening die wij moeten doen is hem vaker op z'n buik leggen. Hoewel de vooruitgang langzaam gaat, zit hij er wel in. Ik zag van de week hoe hij zelf op de tast zijn speentje naast zich vond en hoe hij het zelf in zijn mondje stopte.

Vanochtend trok hij de sonde er weer uit, waardoor Byke nogmaals haar kunsten met het inbrengen daarvan moest vertonen. Dat inbrengen is zielig om te zien, maar het moet toch gebeuren en scheelt ons een reis ziekenhuis.
In tegenstelling tot wat ik vorige week schreef, blijft zijn 'lijn' toch nog minstens zes tot acht weken. De artsen hebben aldus in onderling overleg besloten. Ik vind het niet erg; van die lijn heb je veel plezier bij bloedafnames en het toedienen van medicijnen. Anders moet het wurm iedere keer weer geprikt en nou merkt hij er niets van.
(Moejje kijken wat een dikke toet hij krijgt; een hele onderkin!:)

 

Misschien heb je het al gezien; sinds medio afgelopen week heeft Boyen een webcam. Eentje boven z'n bed en eentje boven de box. Dat wil zeggen, het is er maar één, maar die is gemakkelijk te verplaatsen. Het levert iedere minuut een plaatje op, en dat is leuk als je zelf niet thuis bent. (Voor de geïnteresseerden; 't is gewoon een programmaatje op de pc dat iedere minuut een fotootje maakt en het doorstuurt naar de webserver waar deze pagina's ook staan.) Dat levert plaatjes op als deze:

 

Voor de meest actuele plaatjes moet je hier wezen.

Overigens zijn deze pagina's nu ook via www.boyen.tk te bereiken. Handig want kort en niet van die lastige reclame als bij go.to/boyen.